Zaczniemy od trochę encyklopedycznej definicji, która mamy nadzieję, że będzie dla Was zrozumiała. Kubizm jest kierunkiem malarskiego myślenia, który powstał we Francji w latach 1906-1909. Stanowił podstawę dla współczesnego malarstwa oraz rzeźby. Nie miał nic wspólnego z klasyczną sztuką figuratywną oraz perspektywą. Bardzo duży wpływ na rozwój kubizmu miały dzieła Cezanna oraz staroiberyjska rzeźba i afrykańskie maski. Wszystkie kolejne przemiany tego kierunku jak na przykład: futuryzm, konstruktywizm, dadaizm, surrealizm, czerpały z podstawowych założeń kubizmu. Ten kierunek jest uważany za najważniejszą rewolucję w historii malarstwa od czasów renesansu. Do kubizmu nawiązują we współczesnych czasach projektanci mody. Można spotkać na przykład sukienki lub kombinezony damskie w tym stylu. Wystarczy popatrzeć na przykład na kolekcję Moschino x Picasso.
Kto uznaje się za ojca kubizmu?
Można powiedzieć, że kubizm miał dwóch ojców. Pierwszy z nich to Francuz George Braque (1882 – 1963), a drugi Hiszpan Pablo Picasso (1881 – 1973). Warto wspomnieć o tym, że ich drogi przecięły się w 1908 roku i połączyli oni wtedy swoje siły. Jednak zanim to nastąpiło, to miały miejsce pewne wydarzenia. Mamy tutaj na myśli fakt, że w 1907 roku Pablo Picasso namalował słynne na całym świecie „Panny z Awignonu”. Natomiast Georges Braque w listopadzie zaprezentował w galerii Kahnweilera prace, które namalował latem 1908 roku w okolicach Marsylii. Organizatorzy Salonu Jesiennego nie chcieli zaakceptował jego geometrycznych obrazów. Jest krytykowany przez francuskich znawców sztuki. Twierdzili oni, że przestał się on trzymać określonych form, że poziom jego obrazów znacząco się obniżył. Zarzucano mu również to, że jest młody i bezczelny w tym, co robi. Krytykom nie podobało się to, że czerpał inspiracje z Picassa i Dereina. Warto wspomnieć, że w tamtym okresie Ci malarze byli na czarnej liście krytyków, tak samo jak Cezanne, który nawiązywał w swoich obrazach do sztuki starożytnych Egipcjan. Na obrazach George’a Braque można było zobaczyć postacie stworzone z geometrycznych figur. Takie ich przedstawienie było uznawane przez krytyków za zdeformowanie postaci ludzkich i zbyt mocne uproszczenie. Uważano, że malarz po prostu ma w pogardzie klasyczną formę, ponieważ malował wszystko, czyli krajobrazy, postaci, domy w postaci geometrycznych schematów. Miano nadzieję, że jego styl malowania się zmieni i pokładano w nim nadzieję. Następnie Georges Braque rozpoczął współpracę z Pablem Picasso. Spotykali się codziennie. Dużo rozmawiali i wymieniali się pomysłami. Wzajemnie ze sobą rywalizowali, ale można było to uznać, za przyjacielską rywalizację. Malowali martwe natury, pejzaże, Wszystkie znane w malarstwie motywy zamieniali na figury geometryczne. Postaci lub krajobrazy były bardzo ostre, nienaturalne. W ich obrazach nie obowiązywały zasady perspektywy. Pewnie gdyby Ci dwaj malarze nigdy się nie sobą nie spotkali, to kubizm nie rozwinąłby się w taki sposób, jak to miało miejsce.
Jakie można wyróżnić fazy kubizmu?
Okres kubizmu, który był reprezentowany przez Braqua, Picassa a potem Juana Grisa, nie był długotrwały. Było to bardzo intensywne kilka lat. A następnie ten kierunek w sztuce zaczął się zmieniać. Wspólne działania artystów doprowadziły do nowych odkryć oraz technik malowania. Krytycy sztuki mówią o trzech najważniejszych fazach. Pierwsza z nich to faza prekubistyczna (cezzanowska). Trwała w latach 1907-1910. Polegała ona na tym, że artyści przedstawiali świat za pomocą figur geometrycznych. Wszystko zaczęło się od malarstwa Cezzanna. Następnie nastąpił okres kubizmu analitycznego. Datuje się go na lata 1910-1912. Dla tego okresu w malarstwie charakterystyczne było rozbijanie malowanego przedmiotu na wiele niewielkich, geometrycznych kształtów. Dzieła malarskie z tego okresu były monochromatyczne. Ostatnim okres w kubizmie to kubizm syntetyczny. W tym czasie geometryczne formy powstawały na przykład ze: skrawków gazet, kawałów materiałów, farby zmieszanej z piachem.
