Pierre Auguste Renoir urodził się w dniu 25 lutego 1841 roku w Limoges. Jego ojciec był krawcem, a jego matka zajmowała się szyciem. Dzieciństwo przyszły wielki malarz spędził w Paryżu, w dzielnicy, która była położona niedaleko Luwru. Od najwcześniejszych lat rodzice wspierali go w jego pasji, którą był rysunek. Renoir miał również uzdolnienia muzyczne, ale ostatecznie nie poszedł w tym kierunku. Gdy miał 13 lat, to zaczął naukę u dekoratora porcelany. Jego praca polegała na malowaniu na białym tle niewielkich bukietów. Była prosta i niewymagająca. Gdy miał przerwę w pracy, to od razu biegł do Luwru. Tak wykonywał rysunki rzeźb albo kopiował obrazy mistrzów. Po jakimś czasie Renoir musiał zmienić zawód, ponieważ wprowadzono mechaniczne zdobienie porcelany. Na jakiś czas malarz zajął się malowaniem stor oraz wachlarzy. Gdy Renoir miał 19 lat, to otrzymał uprawienia kopisty w Luwrze. Rok póżniej zapisał się do pracowni Glayre’a, żeby przygotować się do do egzaminu konkursowego do Ecole des Beaux-Arts. Zdał ten egzamin w 1862 roku.
Znajomość z innymi malarzami
W pracowni Glayre’a zawarł znajomości z innymi studentami, między innymi z: Claudem Monetem, Frederikiem Bazille’em oraz Alfredem Sisley’em. Nie popierali oni wyidealizowanej wizji antyku. Największe znaczenie mieli dla nich tacy malarze, jak: Delacroix, Corot, Courbet, czyli Manet. Nie podobała im się pompatyczna sztuka, która była promowana w tamtych czasach. To wszystko sprawiało, że ich obrazów nie można było zobaczyć na wystawach.
Studenckie życie
W 1867 roku Renoir i Monet wprowadzili się do mieszkania przy ulicy Visconti. Było ono własnością Bazille’a, który miał bogatego ojca i sam również nie narzekał na brak pieniędzy. W dzień wszyscy trzej pracowali. Natomiast wieczorami przesiadywali w kawiarni Guerbois. Było to ulubione miejsce awangardy artystycznej. Gdy była ładna pogoda, to przyjaciele jeździli do lasku, który znajdował się niedaleko Paryża i malowali w plenerze. Jeżeli Cię to interesuje, to dodamy jeszcze, że lasek ten nazywał się Fontainbleau. We wsi o nazwie Barbizon, która też była w okolicy, malowali również: Corot, Courbet oraz Daubigny.
Pierwszy ważny obraz w karierze Renoira
W 1868 roku jury Salonu zakwalifikowało do konkursu obraz Renoira “Lisa z parasolką”. Modelką była Liza Tréhot. Jednocześnie była ona pierwszą muszą wielkiego artysty. Ten portret namalował on w Marlotte pod Paryżem. Zainspirował się sławnym obrazem Gustave’a Courbeta ,,Panny ze wsi”. W 1869 roku Renoir przez dłuższy czas był w Bougival, u boku Moneta. W 1870 roku po raz kolejny wystawiał obrazy w Salonie. Było to miejsce, do którego przychodzili wszyscy krytycy i znawcy sztuki. Jeżeli nie było tam Twojego obrazu, to nie istniałeś. Renoir wystawił tam swoje dzieła, ponieważ potrzebował pieniędzy i sławy.
Wojenne czasy
W sierpniu 1870 roku rozpoczęła się wojna francusko-pruska. Renoir osobiście nie brał w niej udziału. Jednak tęsknił za rodziną i za przyjaciółki. Jesienią w walkach zginął jego przyjaciel Frederic Bazille, co jeszcze bardziej go zasmuciło. W marcu 1871 roku Renoi został zdemobilizowany. To sprawiło, że znowu wrócił do malowania obrazów. Często odwiedzał Moneta w Argentuil pod Paryżem. Przyjeżdżali do tego miejsca również Sisley, Pissarro i Manet. Wszyscy malowali wspólnie w plenerze. Następnie ci malarze założyli Societe d’artistes, czyli stowarzyszenie, które doprowadziło do tak zwanej pierwszej wystawy impresjonistów w 1874 roku. W wyniku bardzo negatywnej reakcji ze strony krytyków, stowarzyszenie szybko zbankrutowało. Jednak jego powstanie nie pozostało bez echa. Dzięki założeniu tego stowarzyszenia obrazami malarzy zainteresowali się znani kolekcjonerzy dzieł sztuki. Na przykład George Charpentier, bardzo docenił dzieła Renoira, zachęcał go do dalszego rozwoju i stał się jego mecenasem. Był on na tyle znany w świecie, że inni szanowani ludzie, zaczęli zamawiać u niego portrety. W 1879 roku na Salonie został zaprezentowany obraz, który przedstawiał panią Charpentier – żonę Georga – z dziećmi: starszą córką Georgette oraz młodszym synem Paulem.
