Sztuka w starożytnej Grecji rozwijała się od XI – I w n.e. Obejmowała ona następujące obszary: Półwysep Bałkański, wyspy Morza Egejskiego, zachodnią część Azji Mniejszej, południową Italię, Sycylię, wybrzeża Morza Śródziemnego oraz Czarnego. Antyczna sztuka grecka miała bardzo silny wpływ na kulturę schyłku republiki, wczesne cesarstwo rzymskie, renesans w XVI wieku, koniec XVIII wieku oraz początek XIX wieku. To wszystko sprawiło, że tradycja europejska uznawała sztukę starożytnej Grecji za najdoskonalszą, najbardziej pełną i odpowiednią do naśladowania. Nazywano ją sztuką klasyczną, czyli doskonałą.
Przejawy sztuki starożytnej Grecji
Sztuka grecka wyraża się w: zabytkach architektury, rzeźbach murowanych i wykonanych z brązu, wyrobach rzemiosła artystycznego, mozaikach, malarstwie (przede wszystkim bazowym), imitacjach oraz przetworzeniach rzymskich, antycznej literaturze (tacy twórcy, jak: Homer, Herodot, czy Filostrat) oraz inskrypcjach.
Poszczególne okresy starożytnej sztuki greckiej
Okres archaiczny trwał od XI do V wieku p.n.e. Zaczął się fazą sztuki protogeometrycznej, która trwała od XI wieku do X wieku p.n.e. Łączyła ona w sobie elementy greckie z mykeńskimi. W następnej fazie, czyli geometrycznej, która trwała od X do VIII wieku p.n.e. występowała ceramika malowana we wzory geometryczne. Były to amfory, wazy dipylońskie oraz kratery. Charakterystycznym elementem dla tego okresu są również figurki z terakoty, brązu oraz kości słoniowej. Domy i świątynie były w typie megaronu. Był to prostokątny dom z paleniskiem, który był otoczony czterema kolumnami, które podtrzymywały dach. Dach był poprzedzony przedsionkiem z dwiema kolumnami. W VII wieku p.n.e. w ceramice rozwinął się tak zwany styl orientalizujących. Wyróżniał się on motywami roślinnymi oraz zoomorficznymi. W architekturze obecny był typ świątyni z kolumnadą.
Zostały otwarte również pierwsze szkoły rzeźbiarskie. Można wśród nich wymienić dwa dominujące kierunki: dorycki, czyli surowy i tektoniczny oraz joński, który był miękki i dekoracyjny. Przykłady budowli z pierwszego prądu to: Argos, Korynt, Sykion, a z drugiego to Samos, Paros, Chios. Późniejsza szkoła attycka łączyła w sobie oba kierunki. Bardzo charakterystyczne dla tego okresu były posągi nazywane kor. Przedstawiały one ubrane w długie szaty posągi kobiet. Przykłady takich posągów to: Kora Berlińska, Kuros z Melos, Kleobis oraz Biton. Natomiast rzeźba reliefowa ozdabiała świątynie i skarbce Grecji. Tego rodzaju rzeźba to na przykład joński skarbiec Syfnijczyków z 525 roku p.n.e. Wtedy bardzo popularne było również malarstwo wazowe. Najpierw było ono czarnofigurowe, a następnie czerwonofigurowe. Sztuka archaiczna zamieniła się w najdoskonalszą postać sztuki klasycznej. Następny był okres klasyczny. Trwał on od V do IV wieku p.n.e. Powstał wtedy nowy plan miast, który opierał się na prostokątnym planie z siatką ulic. Bardzo popularne były w tamtym okresie rzeźby wolno stojące, które ukazywały ruch, na przykład Dyskobol Myrona oraz monumentalne malarstwo ścienne, na przykład Polignot, czy Mikon, Cechą charakterystyczną było malarstwo czerwonofigurowe wazowe w stylu swobodnym. W tym okresie tworzono też rzeźby w brązie, na przykład Zeusa z Artemizjon oraz rzeźby w kamieniu, na przykład dekoracja świątyni Zeusa w Olimpii. Za czasów panowania Peryklesa Ateny stały się najważniejszym ośrodkiem sztuki. Było to miejsce tak zwanego cudu greckiego. Polegał on na tworzeniu wzorcowych, klasycznych dzieł sztuki. Sytuacja ekonomiczna oraz polityczna była tak stabilna, że były niespotykane we wcześniejszych okresach warunki do rozwoju kultury oraz sztuki. W Grecji działali najwybitniejsi artyści. Do architektów należy zaliczyć takie osobistości, jak: Iktinos, Kallikrates, oraz Mnesikles. W Grecji tworzyli też tacy rzeźbiarze, jak: Fidiasz, Alkamenes z Lemnos, Kallimach. Natomiast słynni malarze to: Agatarchos z Samos, Apollodoros z Aten. Jak widać sztuka grecka w tamtym okresie była na naprawdę bardzo wysokim poziomie. Do dziś dzieła z tamtego okresu zachwycają. Można je zobaczyć na przykład w Luwrze.
